ορκούρος

ὁρκοῡρος, ὁ (Α)

αυτός που φρουρεί ένα έρκος, έναν προμαχώνα ή περίβολο, ερκούρος*.

[ΕΤΥΜΟΛ. Διαφορετική γρφ. τού ἑρκοῦρος* (< ἕρκος «φραγμός» + οὗρος «φύλαξ»), πρβλ. ὁρκάνη: ἑρκάνη].